The day everything changed

Het late middagzonnetje wierp een blik op het kasteel. Het was een bijzondere dag vol wonderen. Wonderen die niemand had verwacht, maar ook waren ze blij. Je kon het kasteel zien schitteren en er hing een feestelijke stemming in de gangen. De dag van de diploma uitreiking. Sommige leerlingen waren al naar voren gekomen voor hun officiële ontvangst. De grote zaal was vrij gemaakt van tafels, net zoals bij het grote ball. Nu stonden er rijen stoelen. Er liepen ook veel volwassenen rond in de zaal, waaronder ouders, opa’s en oma’s, tantes en ooms en de andere gekke familie en vrienden die iemand kan hebben. De docenten en legendarische magiërs.. ze waren er allemaal. In nette pakken, sierlijke jurken en mooiste gewaden. Ergens tussen de mensen die vooraan zaten.. de studenten, vond je onze een jongen die nerveuzer was dan normaal. Dat terwijl hij gewoon zoals normaal onderuit op zijn stoel gezakt zat. Het was klaar, volbracht en tot zijn grote verbazing was het hem nog goed gelukt ook. Hij zat tussen de mensen waar hij zoveel om gaf. Zean aan zijn linkerkant, die ook klaar was en eigelijk al van school had gemoeten. Hij had alleen het laatste jaar over moeten doen door zijn achterstand. Rechts van hem zat een meisje die hij met een lieve glimlach aankeek. Haar grijze ogen keken enthousiast in die van hem. De jongen grinnikte en legde zijn hand over die van zijn nichtje. Spannend allemaal. Ze had een prachtige jurk aan en was nog altijd zo mooi als toen hij haar had meegenomen naar het eerste bal. Kris zat naast haar en was net zo vrolijk, ze keek opgewekt rond de zaal en zwaaide naar iemand die in het publiek zat. Het was Hayden, de roodharige meid waar Drake boeken over kon schrijven. Ze kon haar diploma nog niet ophalen door de hoeveelheid afwezigheid. Toch was Drake erg blij dat ze er was. Naast Zean zat Hunter, de zwartharige jongen had zijn pretoogjes opstaan en Drake voelde dat hij al wel weer wat van plan was. Hij had er ook hard voor gewerkt. Bijzonder ventje was t altijd waar je bizar veel lol mee kon hebben. Achter hem in een prachtige zwarte jurk met groene opdruk kon hij Celia vinden, hij kruiste haar blik even.. was dat een glimlach? Naast haar zat Lightning waarvan Drake niet wist waar ze haar jurk vandaan had. Het leek wel van haar moeder geweest te zijn. Hm, misschien kon hij dat maar beter niet zeggen. Net toen Drake iets anders aan haar wilde vragen zag Drake iemand anders op het podium verschijnen. In die prachtige witte jurk leek ze wel een engel. Het blonde haar viel prachtig over de ranke schouders en haar heldere ogen wierpen zich rechtvaardig over de zaal.

‘’Welkom allen op deze verheugde avond.’’ Hoorde Drake Eres haar warmzoete stem spreken. Ze hief licht haar armen uit als een welkomstgebaar. ‘’Wij zijn hier allemaal tezamen voor onze studenten. Zij hebben een geweldige prestatie geleverd en hiermee, hun diploma verdient. Door jaren van leren, trainen en veel hun best doen…’’ Drake moest om het laatste even binnensmonds grinniken omdat dit niet bij iedereen klopte. Hij ging wel wat beter zitten zodat hij beter naar haar kon luisteren. ‘’Hebben ze het verdient om hun diploma in ontvangst te nemen. Ik zal beginnen met onze eerste gegadigde. Autumn Bethany L’Estrange, kom naar voren.’’ Drake zag hoe de jonge vrouw uit het publiek liep. Drake kruiste haar blik, hij had genoeg voor haar gedaan afgelopen jaren, maar had daarom ook altijd alles gekregen. Toen Autumn bij Eres stond werden er woorden gesproken over haar door Eres. Toen ze terug liep naar haar plek, las Eres de volgende naam waarbij de een soort dubbele glimlach zag verschijnen op haar gezicht. Ondertussen speelde er sfeermuziek op de achtergrond en werd het ook weer stil onder de mensen na het applaus.

‘’Drake Dylan Burned, kom maar naar voren.’’ Drake slikte maar glimlachte ook. ‘’Nou, dat zal wel de laatste keer zijn dat ik door haar geroepen zal worden.’’ fluisterde Drake in een grapje naar zijn vrienden, die om hem heen zaten. Drake stond op en trok het jasje van zijn pak recht. Hij haalde een hand over het gekamde haar zoals hij altijd deed en keek even de zaal in. De blikken positief en negatief, hij zou ze missen. Met de nette zwarte heren schoenen liep Drake rustig naar het podium en kwam via het kleine trappetje omhoog. Eres keek hem aan met een gemoedelijke glimlach. ‘’Drake. Wat was je een bullebak, elke docent kende je naam. Goed en.. slechtschiks. Sommigen zullen moeten toegeven dat ze niet hadden verwacht dat je hier zou staan.’’ De opmerking was met een knipoog en Drake hoorde Hunter lachen. ‘’Maar ondanks alles, en je hebt nogal wat te voortduren gehad.. al heb je het daar liever niet over, heb je het voor elkaar gekregen. Gefeliciteerd en ik wens je nog heel veel succes in de rest van je leven.’’ Hij kreeg drie zoenen op zijn wang en schudde Eres de hand. Drake zelf keek zijn goudmentor even aan. ‘’Bedankt voor alles.’’ Sprak hij zacht. Drake draaide zich daarna naar het publiek waar hij het opgerolde perkament met een vuist de lucht in stak. Een groot applaus en gejuich ging uit van de menigte. Hij zag Yang uit haar dak gaan en zelfs wat oud docenten trots naar hem kijken. Hij kon zelfs een glim van Norwood opvangen in de verte. Hou zou voor de gelegenheid waarscheinlijk naar de school zijn gekomen. Aan de andere kant zijn rivaal, nog altijd in zwart pak. Misschien geen hoofdmeester meer, maar wel nog bevoegd om hier bij te zijn. Hij Ontving de minachtende blik van Salvador en stak daarom het papier nog hoger op. Misschien waren het een paar seconden te duren maar.. hier zou Drake de tijd op stop willen zetten. Zelfs Nocte vloog over de mensen heen, de demon had Drake geschreven dat hij erbij zou zijn. Drake dacht aan Kailee en Oliver die hier heelaas niet bij hadden kunnen zijn. Aan Xavier wie hij de eerste periode een haat liefdes verhouding mee had gehad. Aan alle dingen heftig en plezierig.. als een sneltrein door zijn hoofd. Er stond een grote grijns op het hoofd van Drake, terwijl de oranje ogen bijna vochtig werden. Toen hij het podium af liep vloog Yang hem in de armen. Over alles hier, alles.. hij zou er boeken over kunnen schrijven.

Die nacht was het feest. Iedereen zong, dans, zoop en vierde feest zoals ze dat nooit hadden gedaan. Hunter als aapje in de kroonluchter, jong en oud. Het was prachtig.


Hij had afscheid genomen van iedereen. Hij was lang gegaan bij alle mensen waar hij om gaf en zo hoefde ze zich niet meer af te vragen waar hij was.. zoals de vorige keer. De jongen slikte en stond onder de maan. Hij keek zijn goede vriendin recht aan en slaakte een zucht. Hij had zijn bekende outfit aan en een gevulde rugtas om zijn schouders. De jongen slaakt een zucht en wilde net zijn hand omhoog doen om de ketting te pakken. Dit.. totdat hij de voetstappen achter zich hoorde. Het waren hakken en hij hoorde gelijk wie het was. ‘’Yang ik k-.’’ Maar voordat hij verder kon spreken voelde hij hoe ze haar armen vanachter om hem heen sloeg. Drake draaide zich naar haar toe. Haar prachtige haar in het maanlicht en de tranen in haar rood doorlopen ogen. ‘’Ik.. ik waarom Drake?’’ De jongen slikte. ‘’Ik had het je toch verteld?’’ Yang beet op haar lip. ‘’Ja.. maar je zei alleen dat je vannacht aan je reis van planeten zou beginnen, zoals je altijd hebt verteld. Je-je.. zei niet dat dit dimensies waren en dat ik je daarom nooit meer zou kunnen zien.’’ Drake slikte en liet zijn warme hand op haar wang rusten, veegde een traan van haar wang. ‘’Yang.. ik ben nooit in deze dementie geboren. Dit is het enige geheim dat ik je nooit heb verteld, omdat ik anders in het gevang zou komen. Ze accepteren het hier niet dat je uit andere dimensies komt. Ik heb mijn eigen verhaal moeten aanpassen. Het bewerken van mijn eigen verleden deed me pijn, maar het was nodig voor de regels die hier gelden. ik.. ik.. ik kan niet meer in deze dimensie verder. Ik heb gezien hoe het verder gaat en.. ik zal hier nooit geukkig worden.’’ Yang snikte zachtjes. ‘’Zean zei het tegen me, toen ik naar Hayden ging bevestigde ze het. Zij komen daar ook vandaan zeker?’’ Drake sloot zijn ogen en knikte. ‘’Er is veel wat we moesten opgeven, maar ik beloof je lieverd.. ik zal altijd bij je blijven, remember?’’ Hij keek haar aan met ook tranen in zijn ogen. Hij drukte zijn hand op haar hart. ‘’Hier.’’ Daarna gaf hij haar een grote knuffel. ‘’Maak taarten, geniet van de muziek en doe waar je gelukkig van gaat worden filecracker. Jij hebt die kans, ik niet. Ik heb hier niks,.. op een manier die je denk ik nooit zult begrijpen. Dat spijt me. Wees goed voor jezelf lieverd.’’ Yang haalde haar neus op en knikte. ‘’Okey dan, maar beloof me.. word gelukkig daar.’’ sprak ze zacht. Hij slaakte een zucht, kuste haar op dr voorhoofd en pakte even het hartje rond haar hals. ‘’Always.’’


Drake liet Yang weer los, dacht nog even aan alles en daarna keek hij weer naar de maan. Drake pakte de vlakketting rond zijn hals hij hield het vast waar het ijzer aan het hoort vast geknoopt zat. Met gestrekte arm maakte hij vormen in de lucht. Dit leek een combinatie van een hart en een boom, het was een soort aanspreekpunt van waarmee hij moest reizen nu. ‘’Etiam in aeri, luna, ut me opus.’’ waren de woorden die hij uitsprak. Drake keek om naar Yang en slaakte een zucht, met een glimlach keek hij ook nog even naar het kasteel. In zijn hoofd:’ bedankt, voor echt alles.’
Ondertussen was er een soort zwevende spiegel verschenen ter grote van een mens. Het oppervlak leek op turkoois water. Toen zijn laatste blik op Yang gelegd was, stapte hij door de poort heen.



Ergens in een universum waar de wereld anders was dan dat wat je gewend bent.. was het vroeg in de ochtend. Een oranje gloed hing over een klein grasveld. Er lagen wat oude rotsblokken op het veld, hier en daar wat grotten en stukjes bos. Midden in het grasveld werd de lucht doorgesneden door een soort elektrische lichte lading. Het was de poort die zich opende, met geen weg terug. uit de poort van water, viel een jongeman. Hij rolde door op het gras. Vlak achter hem sloot de poort, alsof het er nooit geweest was. Drake zat op het gras en wreef even over zijn hoofd. Gelukkig waren zo te zien alle ledematen mee gekomen. Wel hield hij er altijd een misselijk gevoel aan over. Dat zou gelukkig over een paar minuten over zijn. Drake stond op en keek rond, slaakte een zucht. Hij hield zijn hand tegen zijn voorhoofd door de zon. Deze was duidelijk groter dan de zon uit zijn vorige universum. De jongen pakte de rugzak die af gevallen was en gooide die over zijn schouder. Hij begon te lopen, hij begon aan zijn nieuwe avontuur.