Introducing Rafael

Grote ramen in de moderne muren gaven een wijds uitzicht over de stad. Een stad zo groot als een land. Zo groot dat je zelfs vanaf dit hoge gebouw het eind er niet van zag. Aan de horizon was enkel misschien het begin van de derde ring te zien. Enkel de lagere armere huizen. In zijn hand een droge witte wijn, zijn helder blauwe ogen keken strak langs de rechte neus. Een perfect gepolijst gezicht na vele plastisch chirurgische operaties. Dat terwijl hij er zelf de meeste zeggenschap over had gehad. Niet zo gek ook als hoofdarts in het beste ziekenhuis van de stad. De vele studies zoals arts, rechten en politiek hadden hem goed gedaan. Vooral voor zijn positie als burgemeester was hij dus erg geliefd heweest onder de rijken. Zij die de operaties hadden kunnen betalen. Hij had alle roem en rijkdom die een mens zich kon wensen en ook nog een knappe jonge kop. Dat terwijl hij al tegen de 50 liep. Alles had hij wat hij zich wensenkon, maar het was de meest arrogante zak die je je kon voorstellen. Zo verwaand als een pauw, gierig als een echte gier en sluuw als een vos. Rafael was precies dat waar je als Wildling niet op zat te wachten. Opgegroeid als enigskind in een perfect rijk gezinnetje, alle studies die hij wilde en een huis waar je 'U' tegen zecht. Vrouwen begeerde hem, mannen verachtte hem of waren hielenlikkers naar macht. De man nam een slok van de wijn en liet het daarna cirkelen in het glas. 'Diantha!' Sprak zijn zakenstem met vleugje streng. Er kwam een paar seconden later een meisje binnen lopen. Haar handen gekruist voor haar en ze had een zwart jurkje aan. Het parelwitte haar liep tot net over haar schouders. 'Ja meneer?' Vroeg ze voorzichtig. 'Zeg de keuken dat ik om Relivera wijn had gevraagd. Niet om deze troep die mij is voorgezet.' Hij liet het wijnglas met een verachtenlijke blik tussen zijn duim en wijsvinger hangen. Toen het viel kon het meisje het nog net op tijd opvangen. 'Sorry meneer. Wat had u dan gewild meneer' sprak ze vluchtig. 'Hmm.. doe maar even niks. Straks krijg ik nog migraine van jullie matigheid. Verdwijn uit mijn zicht en laat me werken.' Het meisje boog en knikte. Rafael sloeg zijn handen achter zijn rug en keek weer naar buiten. Hij dacht na.. keek uit over de luxe huizen onder hem. Hij wreef over zijn lip en de blonde lokken die keurig waren gekamt vielen langs zijn oren. Een paar dagen terug was hij bij Deanerá geweest. Een soort waarzegster vrouw, of zoals Rafael t zei.. gewoon een heks. Ze leefde in een soort gevangenis beneden in de stad. Daar kreeg ze voedsel en onderdak, maar ze stond onder het regime van de stad. Zo deed ze voorspellingen en kreeg visioenen. Rafael was een kwal van een vent, maar was wel verstandig genoeg om net een beetje in dit soort dingen te geloven. Vaak genoeg was hij frauds tegengekomen, maar zij was écht. Gister had ze hem een note gestuurd en hij had haar laten komen. Echt niet dat hij zich in dat vieze gehucht zou bevinden. Eenmaal in een appart kantoor had ze gesproken. Deanera had het over vuur gehad en een draak, hoe deze een gevaar voor hem zou zijn. Draken waren uiterst zeldzaam, vooral voor mensen om te zien. Rafael geloofde nog altijd dat ze waren uitgestorven. Ook omdat hij nooit voet buiten de stad zette. Daarom vond hij t maar vaag wat ze had gezegd en had haar zonder de beloning weg gestuurd via zijn personeel. De man ging op zijn bureau stoel zitten, keek naar het beeldscherm. Hij had toch wat over draken opgezocht, maar kon er niet veel van vinden. Vooral omdat alle info op het web gefilterd werd door de raad.

Info
Soort: Draak
Status: uitgestorven
Herkomst: Onbekend

Rafael slaakte een zucht. Zie je wel, hij had toch gelijk gehad. En daarbij, hoezo dreiging. Als er al een zou bestaan.. dan zouden zijn legers deze wezens makkelijk aan kunnen. En vuur? Daar stuurde hij gewoon de brandweer op af. Zo zat hij zichzelf een beetje gerust te stellen in zijn kantoor. Die uit zwarte en witte chiqe meubels bestond en een vloerkleed van ijsbeervacht. De kamer kleurde zacht oranje door de ondergaande zon. Rafael vond deze kleur maar lelijk. Het vloekte altijd bij zijn blauwe nette pakken en strakke huisstijl. Ondertussen ergens mijlenver bij het kantoor vandaan rolde er een jongen met ravenzwart haar een portaal uit. Zijn ogen zo oranje als de ondergaande zon