History of Hiraeth

Het is er muf en oud. De ratten trippelen langs de muur weg als je je fakkel er langs schijnt. Je kucht want de lucht is kurkdroog en het stof ligt op de oude kasten. Het is een relatief kleine kamer met weinig ligt. Langzaam verplaatsen je voeten zich naar een klein bureau, waar een groot boek op ligt. Door veroudering en de laag gruis is de titel nog moeilijk te lezen, maar als je met je hand het stof er af strijkt word het beter zichtbaar. In zwierige letters komen de woorden tevoorschijn. Hireath. Meer staat er niet en het enige wat je weet is dat dit het verhaal is van al je voorvaderen. De vragen waarom je hier bent en waarom de volken zo zijn zoals ze leven, alles wat je wil weten, ligt binnen hand bereik. Langzaam en voorzichtig open je het boek nadat de fakkel in een standaard is gezet.
Het oude papier kraakt een beetje en sommige letters in de prachtige tekst zijn weg gevallen, maar gretig begin je te lezen.

The downfall

Ooit in de beginnen van de tijd, nog voordat de Apocalyps de wereld had getroffen... was het een plek velen herinneren als de 'moderne tijd' ach, wat kon je zeggen van deze moderne tijd. De wereld was een waar.. gevaar. Er heerste bedreiging van oorlog aan alle kanten. Mensen wilde niemand meer binnen laten en iedereen was het geloof in 'de goede afloop' verloren. Geen hoop, geen liefde of vertrouwen was meer over in de wereld. De rijken werden rijker en de armen armer. Het was een gewone bevolking die leek op de tijd waar we nu in leven, maar ze sloegen steeds verder en verder door. Niemand kon elkaar meer normaal in de ogen aankijken. De hele wereld viel als het ware uit elkaar. Vijf continenten.. vijf levens... vijf leiders die tegenover elkaar stonden vol haat en nijd. Iedereen was bang... Tot de dag dat het gebeurde, waar alles mis ging. Door de vele ontwikkelingen rondom nucleaire stoffen en bommen, was het gewoon te bizar voor woorden. Een van de wereldleiders was al gek, maar hij was ook een dwaas. In zijn verbitterde boosheid sloeg hij alarm dat dit de laatste druppel was toen de ander hem voor het blok had gezet. Deze wereldleider gaf de orders om een atoombom op het andere land te laten vallen. De andere landen waren ook ziedend, maar inplaats van verstandig te handelen.. deden ze hetzelfde. Nog 3 van dezelfde bommen werden afgevuurd. De halve aardbevolking werd weg gevaagd.. en vanuit alle ondraaglijke pijn en verdriet.. ontstond iets. Het was misschien wel nog gevaarlijker dan de atoombommen zelf, want het gevaarlijke was dat er niet alleen nucleaire materie in de bommen zat. Wetenschappers hadden geëxperimenteerd met iets wat zij Dark matter noemde. Dit was iets waarvan de normale mens niks geloofde en verkondigde dat dit alleen in sprookjes en films bestond. Zwarte magie, dat dit voor de gekken en gestoorden alleen maar echt kon zijn, maar het was veel erger dan dat. De naïeve mensen hadden 'gespeeld' met iets dat hun pet kilometers ver te boven ging. Een kleine hoeveelheid dark matter kan gevaarlijk maar beheersbaar zijn, een grote hoeveelheid.. zwaar dodelijk. Door de bommen en het verzamelen ervan.. was de grootste fout eigelijk dat het nu over alle werelddelen werd verspreid in een keer. Het was als een soort teer dat zich aan je vast plakte en in je huid kon branden als een zuur. Wanneer het bezit van je nam, kon je er nooit meer aan ontsnappen. Na de vreselijke inslagen begonnen mensen al gelijk te muteren doordat de concentratie zo sterk was. Mensen en dieren fuseerde, wat nog vrij onschuldig leek bij sommige monsters die ontstonden. Uitpuilende ogen, lichamen onder het bloed of tot het bot verbrand. Het gillen en schreeuwen van de mensen ging door merg en been. Het was een ware levende horror om mee te maken. Doordat de bommen vooral werden gevuurd op de steden, kwamen hier ook de meesten 'om'. Maar ook in de wouden.. die in alle eeuwen flink waren uitgedund hadden het gemerkt. Al die eeuwen.. al die kwelling van de 'mensheid' hoe deze wezens de wereld om zeep hielp. Ze hadden zich er misschien bij neergelegd en de bomen waren al honderde jaren in zichzelf gekeerd zonder een woord te spreken.. En nu was alles weg. Het was grijs, de meeste bomen weg gebrand en weinig teken van leven, opgegeven.

Life

Totdat er iets geks er gebeurde... er ontwaakte iets. Magie wat ooit uit het normaal verstand was uitgebannen en enkel nog werd afgedaan als sprookje.. was nu weer te voelen op de aardbodem. Het was misschien negatieve magie, maar ook negatief trekt positief aan. Geen ligt zonder het donker. Daarom was dit het moment dat de natuur weer van zich liet horen, gesterkt door het broertje van hun oerkracht. Binnen in Hireath ontwaakte een slapende kracht die ooit voor het begin van al het leven had gezorgd. In gedaante van een hert trok hij die zichzelf de greenman noemt door het grijze woud. Je zag hem zoeken, de natte snuit dof van het stof en roet. Dat terwijl het duister zich wilde ontwikkelen en het vuur verdorde takken had achtergelaten, was hij opzoek naar hoop. De lente, de zomer, geluk, liefde, vertrouwen, geluk, vrijheid en al die andere dingen die nu enkel nog in een ver verleden hing. Hij stopte uiteindelijk en blies haar wakker. Vanuit de as, herees een bijna geestelijke gedaante van een jonge vrouw. Moeder natuur, Gaia. Het wilde uit al het verdriet en de pijn niet op staan, kon de pijn niet aan die haar was aangedaan. Alles waar ze al die eeuwen aan gewerkt had.. kapot. Het hert brieste en beurde haar wat op tot ze op zijn kop klom via zijn gewei. Terwijl ze door de levenloze verwoestte wereld liepen.. vielen haar tranen langs haar wangen naar beneden. opeens terwijl de tranen vielen, zag je leven terug komen. Haar ogen werden groot en vol verbazing. Dit maakte Gaia opnieuw blij.. het gaf haar opeens hernieuwde kracht vanuit haar diepste zijn en ze vloog van het gewei af. Een grote glimlach was op haar gezicht getoverd en je kon de zon feller gaan zien schijnen. De donkere wolken trokken weg en het was alsof iemand een kleurplaat onder gooide met alle kleuren verf. Als een golf die door het aardoppervlak trok verspreidde het groen zich weer. Alles moest groeien, dit was haar wereld en ze zou er voor strijden ook. Haar hernieuwde kracht door het verwerkende verdriet waren de simpelste emoties en ook de ingewikkeldste die een wezen had. Het vertrouwen dat er na regen altijd zonneschijn komt. Het besef dat alles weer over gaat en da je soms daarom ook mag loslaten. De wereld kleurde zo langzaam naar hoe het ooit was geweest. Dit was waar deze twee zielsverwanten vanuit waren ontstaan, waarom ze er waren. Ze brachten de lente.. de hoop. Het was prachtig om te zien, alles kwam gelijk in bloei, de deken verspreidde zich over het grote bos en misschien wel mooier dan het ooit geweest was. Bij de rand van dit woud hield het zelfs ook niet op.

The condition

Het trok ook over de steden, wat nu ruines waren en de overlevende zaten weg gedoken ver in de gebouwen. Gaia liet haar krachten over de hele wereld gaan. Ze was tot ieders verbazing vergevingsgezind, want zij waren de kern van al het goede. In de hoofden van alle mensen bracht ze een boodschap. De boodschap dat ze hen vergaf, dat de fouten van een onwetende of die van een dwaas.. dat de onschuldigen daar niet voor gestraft mochten worden. Vooral omdat ze ook wist dat er veel goede mensen waren met pure harten, maar ook zij waren hier nu slachtoffer van. Toch wist ze dat onder de mensen nog altijd harten waren met 'vervuiling' Zij die geen berouw toonde voor de aanvallen en zo nog steeds achter hun meesters stonden. Al deze wereldleiders waren ook omgekomen tijdens de aanval. Ze dachten dit allemaal goed te hebben uitgedacht en wilde ontkomen. Het was echter zo dat ze minder verstand leken te hebben van de wapens dan ze dachten. Zo was de zwarte magie als een soort wezen, het leek te denken. Het was dol op de zuivere harten vol liefde, omdat hier veel energie uit te halen was.. maar ook zielen zo gekrenkt als die van de wereldleiders waren een culinair hoofd gerecht. Deze leiders waren uiteen gespat van de hoge energiedruk vanuit de magie.

Het klinkt heel gek, maar Gaia vroeg de mensen achter deze leiders wat ze wilde. De dingen die ze allang had verwacht. Alle roem, rijkdom en luxe waar ze hun hele leven naar hadden verlangt. Ze kon samen met The green man de stemmen in haar hoofd horen. Ze besloot voor elk continent een plek te reserveren. Hier werden met behulp van the greenman de prachtigste huizen, hofjes en hutten gebouwd. De mensen hoefde niks meer te doen. Vol verbazing had de mensheid het aanschouwd, maar nog voor de eerste nieuwsgierige onbeschofte ratdraaier naar binnen kon sloot ze de poort. Ze gaf de mensen een keuze: Je mocht alleen deze steden betreden wanneer je je ziel aan de natuur terug gaf als blijk van dank. Mensen, nog altijd even naïef dachten haar te slim af te zijn. Ze geloofde niet in een ziel (ondangs dat moeder natuur zelf tegen hen sprak. Velen verklaarde dit later met 'waanbeelden etc) Maar doordat ze niet in de ziel geloofde en de afspraak aan gingen, moesten ze leven zonder genot. Het eten had geen smaak, de zon voelde niet warm op hun huid en het 'honderden jaren leven' was het leven zolang je kon leven met jezelf zonder genot.
Mensen waren woest, maar dit was de afspraak en ze konden er niet onderuit. Vooral de 'vervuilde' mensen gingen in de steden wonen en dit was precies wat moeder natuur gehoopt had. Op deze manier werden deze soort mensen namelijk in een soort quarantine gezet en kon ze hen beter in de gaten houden. De rest van het volk wachtte een ander lot.

The mutants
Een angstig volk wat overbleef en hun ziel niet wilde geven voor de nieuwe stad bleef over. Omdat magie, dus ook zwarte magie het best 'groeit' op mensen met liefde en geweten.. waren veel van hen al in staat van mutatie. Het positieve aan het geheel was dat moeder natuur hen een zegen gaf, ze vervormde dit. De mutaties werden meer iets wat je 'toevoegingen kon noemen. Ze keek enkel in hun zielen en wat hun zuivere kwaliteiten waren, op deze info kon ze de lelijke verminkingen ombuigen naar de mooie mutaties. Op die manier konden de mensen nu ook beter leven met wat hen overkomen was. Sommige die altijd al van fantasy hadden gehouden.. vonden het zelfs geweldig en waren door het dolle heen. De openhartige mensen waren vrij van het stads leven, maar kregen ieder wel een leefwijze aangewezen die het beste bij hen zou passen. Later hebben de mensen deze groepen die erdoor ontstonden een naam gegeven. Ze leefde in de bossen, in de lucht, onder de grond en aan het water. Sommige waren het mensenleven zelfs zo zat.. dat ze de diepe oceaan in trokken. Zo werden ze ook het minst geziene volk van allen. Toen ieder eenmaal zijn plek in de nieuwe levenswijze gevonden had, kon het 'normale' leven beginnen. Zo leefde de zee lieden van de vis, bouwde boten en maakte lange reizen. Er was lange tijd vrede, ondanks alles wat er gebeurd was. Er kwam pas weer wrijving toen er iets geks gebeurde...

The remaining
Het was ongeveer vijftien jaar later. Iedereen leefde al alsof het allemaal normaal was, tot op een dag een meisje iets ontdekte. Of eigelijk.. ze was een witte faun naar de vormen van een lam. Haar naam was Juna en haar vader was een bordercollie anthro, schaapsherder. Die dag liepen ze ook samen met de schapen over de grote weidde. Vrolijk en energiek als ze was rende ze blatend door haar vriendjes door. Na een tijdje namen ze een pauze, ze aten hun lunch en zaten vlak bij elkaar. Het was het begin van de winter en de dagen begonnen al behoorlijk koud te worden. Juna vroeg haar vader of ze even kon rond kijken, wat mocht. Zo volgde ze haar weg en was nieuwsgierig naar wat er allemaal te vinden was in dit gedeelte van dit bos. Tot haar verbazing hoorde ze opeens het geluid van paard en wagen. Dit deed haar denken aan wat ze ooit gehoord had als kind toen de wereld nog 'normaal was' maar dat toen was ze nog maar vijf jaar oud geweest. Haar nieuwsgierige ogen keken naar wat er aan kwam. Het was een behoorlijk grote kar die de vier paarden mee droegen. Ongeveer ruim drie meter lang en twee meter breed maakte piepende geluiden terwijl het over het pad reed. Er zaten lucht gaten in de kar en daar zag ze iets geks, er zaten kinderen in. Juna sloeg de schrik om het hart, wat was hier aan de hand? Behoedzaam volgde ze de wagen. Uiteindelijk kwamen ze bij het kleine kamp van Clan Woodling. Er stapte een hooghartige Royal uit de koets, trok duidelijk zijn neus op, voor de mutanten die waren komen kijken naar wat er aan de hand was. De royal stelde een bevel uit tegenover de aangestelde stamleidster. Het was een beeldschone vrouw, geheel vergroeid met planten. Sommige geloofde dat ze zich letterlijk tot een boom kon vormen. Ze was aangesteld als puurste ziel door Gaia zelf en stond daarmee ook nog voor een klein deel met haar in verbinding. Haar naam was Aphrodite, ze werd geroemd door haar liefde, de schoonheid, en ze was een brenger van evenwicht tussen alle stammen.

Wat er aan de hand was met de kar vol kinderen was erg gek voor velen. Ergens was het ook best logisch. De 'magie' van de kernenergie, zat nu in iedereen. Zo ook de royals, maar meer op de achtergrond. Het had een generatie overgeslagen, maar ook royals konden door alle invloed mutant kinderen krijgen. De hoeveelheid was veel minder te zien of maar weinig aanwezig, maar voor Royals.. waren mutanten vuil. Ze waren voor hen het beeld van armoedde geworden, omdat zo ooit niet naar het rijke hadden verlangt en daarom achterlijk waren in hun ogen. Nu er mutanten werden geboren in de grote stad, moesten zij daar ook weg. Bij de burgerlijke stand waren ze tot de beslissing gekomen om ze weg te sturen naar The Wilds. Daarom stond de royal nu voor de neus van Aphrodite zijn verhaal te houden. De vrouw walgde net zo van hem als hij van haar, en daarom sloeg ze het eerst af. Dit was vanuit het punt dat ze als vuil werden gezien. Dit brak ook haar hart, want ze vond het zielig voor de kinderen. Ook June kon het niet aanzien en besloot dat er iets gedaan moest worden. Ze bood zich aan als carekeeper voor de kinderen, dit accepteerde de Royal. Zo zag ze in de reis dat alle kinderen werden afgewezen bij elke stam, elk een andere reden. waren ze bang voor het 'vuil' in hun ziel, of zelfs dat ze zielloos waren? Dat het duister hen in hun macht zou hebben? June kwam er door de verzorging achter dat dit niet zo was.. maar er ging wel iets fout. Zo hadden ze de laatste stop bij Clan Lakeling. Daar waar Podrick, een halve kikker over het volk regeerde. Toen deze laatste groep, laatste hoop wees de kinderen voor dezelfde reden af. De kinderen waren bang, radeloos en konden geen kant meer op. De Royal was het zat, hij had al veel teveel gedaan voor deze misbaksels. 'Dan schiet ik ze wel allemaal dood als niemand ze wil hebben.' sprak zijn zielloze stem zonder geweten. Een van de kinderen, dapper maar impulsief maakte een fatale fout. Om haar eigen leven en die van haar vriendjes te redden, schoot ze een gifpijl op de man af. Deze had ze gemaakt vanuit haar slangen mutatie tanden, wat ze had opgespaard. Naast de Royal, stond nog steeds Podrick. Het meisje miste de Royal, maar had een voltreffer voor de heerser van Clan Lakeling. Na een paar minuten was hij overleden. Door dit voorval, braken er rellen uit. Zelfs toen de leiders bij elkaar kwamen om dit te bespreken kwamen ze er niet uit. Er ontstond een oorlog tussen verschillende clans, die het niet eens konden worden. Dit kwam door de onverwachte dood veroorzaakt door die kinderen. En nog steeds was er de vraag, waar moesten ze naartoe? Het ging slechter en er kwamen ook steeds meer mutant kinderen bij vanuit de grote stad. Aphrodite was radeloos en wist niet hoe dit goed kon komen. Doordat een kind een leider had 'vermoord' werd het alleen nog maar meer bevestigd dat ze slecht waren. De leidster van Clan Woodling richtte zich tot het weinige contact dat ze nog kon hebben met Gaia. Moeder natuur vertelde haar dat de kinderen misschien wel van Royals kwamen, maar dat hoe verder de generaties groeide.. hoe minder zielloos ze werden. Met dit idee kon Aphrodite rust nemen. Ze vertelde dit aan de rest van de clans, zo was ze ook bereid om vanuit deze zekerheid de eerste groep 'wezen' binnen haar clan te nemen. Dit deden de andere clans later ook, maar het heeft ervoor gezorgd dat Clan woodling er om bekend staat dat ze vreemdelingen toe laten. Langzaam keerde de vrede terug. Verdere veldslagen die plaats vonden hadden de standaard redenen, zoals voedseltekort of meningsverschillen etc.


Live and let live
Het heeft even geduurd.. maar we komen aan bij de tijd van nu. Een tijd waar de clans de meeste vrede hebben. De Richest Royals zijn nog altijd klootzakken, maar niet zielloos en alles heeft zich ontwikkeld. Zo worden mutanten ook in de grote stad 'getolereerd' en niet vervolgd zoals in het begin. Iedereen is nieuwsgierig naar de verdere ontwikkelingen en de toekomst wacht. Zo ook het moment dat een portaal zich opend, iets wat hier nog nooit eerder voorgekomen is. Uit dit portaal rolt een jongen uit een andere dimensie. Hij zal de wereld laten weten wie hij is, maar daar zullen we niet teveel over verklappen. Nu staande op het veld met zijn neus richting de oranje ondergaande zon. Zijn ogen zijn precies dezelfde unieke kleur. Het ravenzwarte haar wuivend in de wind.